czwartek, 27 września 2012

Uncharted 3

Ciąg dalszy Uncharted - grywam w niego kawałkami, nie zawsze notując, ale wrzucę choć parę informacji, aby nie wyglądało, że ją porzuciłem. Ostatnio zwiedzałem kolejną porcję prastarych świątyń z wciąż działającymi pułapkami i mechanizmami (co w ogóle nie razi, jest bowiem elementem konwencji), zaś teraz jestem w momencie, gdy Drake, lekko podtruty, budzi się na okręcie i wychodząc widzi rozciągające się wokół złomowisko. Gra bardzo dba o raczenie nas porywającymi widoczkami.

Muszę pochwalić też gameplay - wydaje mi się, że strzelania jest mniej niż w poprzedniej części, co mi się podoba. Jest dużo zagadek, sporo wspinaczki, trochę skradania się (opcjonalnego), więcej niż kiedyś walki wręcz, a także sceny ucieczek i pogoni - pełna rozmaitość. Poprzednio kojarzę fragmenty, gdzie strzelało się non stop. Teraz jest to dużo lepiej zrównoważone. Bardzo dobrze.

środa, 26 września 2012

Borderlands 2

Rozpoczęliśmy coopową kampanię w Borderlands 2. Najpierw był lekki test z klasami, w końcu zdecydowaliśmy się na następujący zestaw: Andrzej jako Gunzerker (niby odpowiednik Bricka z jedynki, ale jego berserk jest dystansowy, a nie wręcz - działa jak czasowy dual-wield), zaś ja jako Siren (Maya ma zupełnie inną umiejętność niż Lilith z jedynki - może chwycić wroga w obezwładniające pole i wystawić na nasze ataki). Początkowo ostrzyłem sobie zęby na Zero - wydaje się bardzo fajny, ale jest zbyt podobny do Lilith z jedynki - jego główna zdolność to zniknąć, przemieścić się i zadać duże obrażenia atakiem wręcz. Lubiłem Lilith w jedynce, ale miałem ochotę popróbować czegoś innego.

Na razie zdobyliśmy bodaj 8 poziom, rozglądamy się trochę po świecie, szukamy gameplayowych różnic, bawimy się bronią, popychamy główny wątek.

wtorek, 25 września 2012

Diablo - inferno skończone

No, Diablo został pokonany na infernalnym poziomie trudności. Nie było tak ciężko - w grze większą rolę odgrywa sprzęt, niż umiejętności gracza. Z dobrym wyposażeniem można po prostu stać i łupać - tak też pokonałem większość bossów, choć przedmiotów specjalnie rewelacyjnych nie miałem. Zwyczajowo więcej było kłopotu z randomowymi elitkami (zwłaszcza gdy trafiła się jakaś paskudna kombinacja mocy), niż bossami scenariuszowymi. A że kara za zgon nie jest duża, w razie wpadki bez zgrzytania zębami wracało się dokończyć dzieła. Bywało, że na jakiejś co bardziej zawziętej grupie musiałem wracać się parę razy.

Moją mniszką mam nagrane 124 godziny, ale to nie było czyste parcie do przodu, niektóre rozdziały kończyłem zarówno solo jak i w duecie (niektóre w dwóch różnych duetach), trochę czasu zmitrężyłem próbując różnych wyzwań czy polując na ciekawe itemki (bez powodzenia - nie znalazłem niczego, czego chciałbym używać, choć parę rzeczy udało mi się puścić w sklepiku za przyzwoitą sumkę).

Na razie chyba dam sobie spokój z tą grą, choć kiedyś z pewnością będę chciał do niej wrócić i popróbować jakiejś innej klasy (tzn. popróbować bardziej, niż już popróbowałem). Przywołujący miniony szaman wydaje się kuszący. Albo jakaś postać dystansowa - czarodziejka lub łowca demonów. Zobaczymy.

piątek, 21 września 2012

Diablo 3 - dwa akty inferno

Czas na raport z placu boju. Dwa pierwsze akty inferna padły. I jeszcze kawałek trzeciego. Oczywiście - im dalej w las, tym więcej potworów. A raczej - tym mocniejszych. Leją naprawdę hardo, nawet zwykłe mobki; podstawa to dobre odporności, pancerz i koniecznie jakieś źródło odnawiania życia. Elici potrafią napsuć krwi, nawet ci "słabsi" (czyli ci niespecjalnie groźni) zajmują sporo czasu, gdyż mają maaaasę życia i jego zdjęcie to kupa roboty. Oczywiście najwięcej zabawy jest wtedy, gdy kombinacja cech stworzy zabójczą  mieszankę - zarazy, roztapianie, łańcuchy, jakieś lasery zadają stały damage i działają obszarowo, do tego zamrażanie lub unieruchomienie (a także przyciąganie czy mur) ograniczają ruch i skutecznie utrudniają omijanie tworzonych przeszkadzajek. A szybko spadające życie nie zostawia dużego marginesu. Oj, zdarza się ginąć po parę razy na elitce. A jak zdarzy się że dwie grupki rzucą się na raz - kaplica.

Ostatnio pokonaliśmy z Marcinem Ghoma - władcę obżartuchów (zwanego żartobliwie śmierdzielem). Kosztowało nas to kilka podejść, ale w końcu padł. Wypsuzcza on toksyczną chmurkę oparów, która nie stanowiła wielkiego problemu na niższych poziomach (a jedynie "rzecz, na którą warto uważać"), teraz redukuje życie w zastraszającym tempie, a sam Ghom wymaga naprawdę długiego łupanie i ciągle okazywało się, że nim go ubijemy, całe pomieszczenie wypełnione jest obłokami gazu i właściwie nie ma gdzie stanąć, by nie zginąć po chwili.

Z innych wieści - oto mój najświeższy zakup, ale coś czuję, że nie poświęcę jej pełni uwagi aż do czasu premiery (a potem i skończenia) Resident Evil 6.

piątek, 14 września 2012

Halo 2 - koniec

Przeszliśmy te ostatnie parę poziomów i tym samym ukończyliśmy Halo 2. Najpierw prowadząc Arbitra z grupą Elitów do walki z Brutami, potem jako Master Chief w pogoni za Prorokiem Prawdy i znów jako Arbiter w ostatecznym starciu z przywódcą Brutów. Udało się zapobiec odpaleniu pierścienia, ale to nie jest taki ostatni w galaktyce. Krok następny: finish the fight.

Natomiast potem, mając jeszcze nieco wolnego czasu, pozwoliliśmy sobie odświeżyć Desperate Escape z Resident Evil 5. Dawno nie graliśmy, więc na początku szło niemrawo i parę zgonów w starciach z "grubasami" czy "pilarzami" się zdarzyło, ale potem się rozkręciliśmy. To będzie dobre przygotowanie przed rychłą premierą szóstki.

Diablo 3 - inferno

Oto raport z postępów: udało się ukończyć piekielny poziom trudności, przed nami stanął otworem poziom infernalny. Choć nie od razu przed wszystkimi, bo do tego nie wystarcza ukończenie "piekła", trzeba jeszcze awansować postać do 60 poziomu - co tylko u mnie jakoś zbiegło się w czasie, Marcin z Mariuszem musieli jeszcze pogrindować nieco. To ciekawe, bo przez długi czas to ja ciągnąłem się z tyłu - przynajmniej dopóty, dopóki nie wsadziłem w hełm kamyka dającego +19% do zdobywanych pedeków.

Już samo piekło miejscami dawało w kość (niekiedy udawało się tam zginąć - prawdziwy popis dali moi towarzysze w walce z Rzeźnikiem, ginąc w jej trakcie i zmuszając mnie do ukończenia jej samodzielnie, ach wy moi towarzysze). Ale po paru wizytach w sklepiku udało się chyba każdemu skompletować taki ekwipunek, z którym granie wydaje się niemal cheaterstwem i pozwala mknąć jak burza przez kolejne levele (nie licząc drobnych chwil nieuwagi, kończących się ślicznym obrazkiem nagrobka).
Poziom 60 oznacza solidne bonusy do magic finda oraz zdobywanie poziomów mistrzowskich (maksymalnie 100) - nie dają one nowych umiejętności, ale poza tym normalnie rozwijają pozostałe cechy. Inferno to dalszy wzrost poziomu trudności - zwykłe moby nadal nie są wielkim problemem (acz potrafią przygrzmocić, co uniemożliwia ich ignorowanie), a elici to tradycyjna loteryjka - bywa, że zestaw losowych cech jest prawdziwie zabójczy (spotkaliśmy takich paru w jednej z pierwszych piwnic do jakich zdarzyło nam się zajrzeć - dość powiedzieć, że musieliśmy złożyć tam parę wizyt), a bywa że giną nie poczyniwszy wielkich szkód na ciele czy sprzęcie.

A tak ponadto, skończyłem normal kolejną postacią - czarodziejką Llewellą (tak jak ta siostra Corwina z Rebmy). To też był speedrun (niecałe 10.5 godziny, krócej niż łowczynią demonów), ale tym razem pozwoliłem sobie na wypad po ekwipunek do domu aukcyjnego. Za jakieś drobne pieniądze kupiłem sobie na tyle przyzwoity sprzęcik, bym mógł bez zbytniego strachu przemknąć wszystkie akty. Zacząłem też grać szamanką (Jagódką - tak, tak, to zdrobnienie od Baby Jagi), a w pogotowiu czeka jeszcze barbarzynka (koszmarny nowotwór językowy, feministki muszą być z siebie bardzo zadowolone), bo dlaczegóż by nie?

niedziela, 9 września 2012

Diablo 3 - łowczyni demonów

Pomachałem myszką jeszcze trzy godziny i padł akt 2 łowczynią demonów. Jest trudniej, niż mniszką - przypuszczam, że wynika to nie z tego, że ta klasa jest gorsza czy słabsza, ale z tego, że nie bawię się w penetrację wszystkich zakamarków, długotrwałe wybieranie ekwipunku, gromadzenie pedeków, etc. Brnę jak najszybciej naprzód, sporo rzeczy omijam, więc ten brak doświadczenia, sprzętu i (niekiedy) uwagi zaowocował już parę razy nagłym zgonem. Ale nie odbijam się od ściany, gdy zginę, próbuję ponownie i przechodzę, niekiedy może muszę się więcej nabiegać.
A zdobyłem już nią poziom 23.

piątek, 7 września 2012

Diablo 3 - koszmar

Diablo padł po raz drugi, tym razem "w trybie współpracy" - ja, znaczy mniszka, Mariusz, znaczy barbarzyńca oraz Marcin, znaczy szaman. Nie zawsze razem i nie zawsze zgodnie, ale tak to bywa w kompanii. W tej chwili zegar pokazuje 56 godzin gry, a ja jestem na 52 poziomie, ale wlicza się w to też całkiem sporty fragment I aktu na "piekle", który zrobiliśmy z rozpędu.

A w wolnej chwili pobiegałem sobie nieco świeżą postacią - Mią, łowczynią demonów (gra nie chciała zaakceptować imienia Miagalrelrielle - ze względu na długość) i zaliczyłem cały pierwszy akt. Tym razem poszło szybciej, niż pierwszą postacią - niecałe trzy godziny przy tamtych dwunastu - to dlatego, że omijałem większość ścieżek pobocznych, prąc jak najszybciej do przodu (słusznie rozumując, że dalej są ciekawsze wyzwania). Zdobyłem w ten sposób poziom 14.

środa, 5 września 2012

Halo 2

Ciąg dalszy kampanii w trybie coop. Najpierw harce na Halo wśród ruin Prekursorów, w tym walki z Przymierzem i jazda czołgiem. W kolejnym rozdziale docieramy do Proroka Żalu i pokonujemy go, zaś w ostatniej scenie Master Chief zostaje schwytany przez macki tajemniczej istoty.

Akcja przenosi się znów do Arbitra, który rusza na poszukiwanie "Świętej Ikony", czyli Indeksu potrzebnego do uruchomienia Halo. Przyjdzie mu się zmagać z panoszącą się Powodzią oraz robotami-strażnikami Prekursorów. W finale przyjdzie dowiedzieć mu się parę przykrych rzeczy o zamiarach Rady wobec jego rasy, po czym wyląduje w tej samej matni, co Master Chief przed nim.

Kolejny rozdział otwiera scena rozmowy z Gravemindem (Grobomyślą?) - istotą będącą finalną formą rozwoju Powodzi, kontrolującą ich działania i pełniącą swoistą rolę przywódcy. Ma on ofertę nie od odrzucenia i wysyła zarówno Master Chiefa, jak i Arbitra na poszukiwanie Indeksu, aby zablokować odpalenie pierścienia (co byłoby wszak nie na rękę każdej żywej istocie). W tym rozdziale przejmujemy rolę Master Chiefa (Arbitrej zajmiemy się w kolejnym), walczymy miedzy innymi z Brutalami, a w finale ginie drugi z Proroków - Prorok Miłosierdzia (nie z naszej ręki - infekcja Powodzi).