czwartek, 9 maja 2013

Top 20 giereczek wszecheverczasów - plejstocen

Póki co, lista wygląda następująco:
  1. Robbo
  2. A.D. 2044
  3. Lemmings 2: The Tribes
  4. Civilization
Dziś czas na epokę wczesnego PeCeta. Nazwałem ją plejstocenem. Nie sądzę, bym długo był w stanie trwać w tej nazewniczej dyscyplinie, ale póki co wygląda ok. Jeśli kogoś interesuje prekambr - tam pewnie znalazłyby się wszelkie "ruskie jajeczka" i tego typu zabawki. A gdy ktoś zacznie wytykać, że opuściłem kilka epok, przyznam ze smutkiem, że sam też opuściłem całkiem spory kawał historii pecetowej, bo wskoczyłem na ten wózek stosunkowo późno.

Moje najstarsze wspomnienia pecetowe mógłbym podzielić na trzy okresy (nazwijmy je glacjałami). Pierwszy, to te wszystkie wczesne zetknięcia z grami, gdy sam jeszcze nie miałem własnego komputera. Nie było ich wiele - trochę zabawy na zajęciach informatyki w liceum, gdy już napisało się tę funkcję liczącą silnię, czy co tam tego dnia zadano. I jeszcze nieco grania u kolegi, który wcześniej niż ja doznał tego szczęścia posiadania prawdziwego komputera. Z wizyt "u kolegi" pamiętam jedno - Alone in the Dark. Grane rzecz jasna z solucją na kolanach i wianuszkiem komentatorów dookoła. Solucja z Top Secretu (to temat na osobną historię) nie była przesadnie łopatologiczna i raczej sugerowała rozwiązania niż podawała na tacy. Poza tym, gra miała element zręcznościowy, więc mimo solucji była wymagająca. Nie skończyłem jej wówczas, skończyłem za to jakiś czas później (już u siebie) dwójkę (też chyba grając jakoś dziwnie, z solucją lub kodami), która górowała nad jedynką klimatem, historią i miała rewelacyjny epizod, gdzie grało się dziewczynką, która zamiast broni musiała posługiwać się wyłącznie sprytem i przekradać a nie walczyć. Wiele lat później widziałem ten motyw w Resident Evil 4 i też bardzo mi się podobał. Podsumowując - przyjemna, atrakcyjna gra w świetnych klimatach, miłe wspomnienie, ale chyba nie na moją listę.

Na listę zasłuży jedna z gier z lekcji informatyki. Pamiętam kilka tytułów - same klasyki - był chyba Prehistoryk, na pewno Prince of Persia, Wolfenstein 3D lub może Spear of Destiny, Scorched Earth i Another World. Scorch (albo, jak też ją nazywano, Mother - od "the mother of all games") zasługuje na chwilę uwagi, bo całkiem sporo pochłaniał jej swego czasu. Strzelające czołgi, destrukcja otoczenia, wiatr, grawitacja, różne typy pocisków - czy trzeba czegoś więcej? Świetnie sprawdzał się zwłaszcza w multi - w sam raz jako wypełniacz czasu na zajęciach. A motywy, na których wygrywał nie zestarzały się za szybko - to samo mieliśmy parę lat później w popularnych Wormsach - grze o wiele atrakcyjniejszej (zwłaszcza wizualnie) i przystępniejszej, która też dostarczyła mi sporo zabawy, choć dziś, z perspektywy czasu, oceniam ją raczej nisko. Ot - taka zabaweczka na poziomie Angry Birds. Nic, do czego bym tęsknił lub chciał wracać. Ale swoje 5 minut miała.

Grą, która przetrwała próbę czasu, był Another World. Gra-legenda, bo "jeden człowiek napisał ją w rok", no i miała swój unikalny styl graficzny. A poza tym była świetna, różnorodna i miała wspaniały, niezwykły świat. I to chyba jest motyw, jaki jeszcze będzie wracał w moich rozważaniach, bo niezwykły i pobudzający wyobraźnię świat to zawsze coś, co doceniałem w grach. Sam gameplay Another Worlda to platormówka, choć jest tam miejsce i na skakanie, i na bieganie, i na strzelanie, a nawet parę innych, bardziej unikalnych rzeczy. Do tego są wstawki filmowe, dynamicznie prowadzona fabuła (choć bez jakichkolwiek dialogów) i wzruszająca końcówka. Z dzisiejszego punktu widzenia można pewnie narzekać na długość gry (niedawno skończyłem na iPadzie - wciąż dobra, choć krótka) i na pewne niespotykane już rozwiązania - niektóre zadania wykonuje się metodą prób i błędów. Nic nie wskazuje, że robaki w pierwszej sekwencji mogą nas zabić - dowiadujemy się o tym, gdy zginiemy. Ale to było elementem klimatu "innego świata". Nie umiem ocenić, na ile wyjątkowa była ta gra - dla mnie była wyjątkowo, bo nie znałem wtedy (i jeszcze przez pewien czas) lepszych. Zdecydowanie puchar i miejsce na liście.

Widzę, że dwa pozostałe glacjały plejstocenu opiszę w kolejnych postach. Zajmę się w końcu czasem własnego peceta i pierwszych gier (glacjał drugi) oraz niezwykłym i magicznym czasem, gdy odkrywałem na nowo starocie, przenosząc się w przeszłość i choć czas był już późniejszy, a gry nowsze, ja wracałem do staroci (glacjał trzeci). Gry nowsze wpadną poza plejstocen i otworzą kolejną epokę w dziejach.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz